Zoals Rob in zijn levensverhaal over  Lou al vermelde was Miek van Raaijen een collega van de Rijksgebouwendienst in Maastricht. Dezelfde Miek van Raaijen was mijn Tante Miek, de jongste zus van mijn moeder, en getrouwd met Gerard van Raaijen , de jongste broer van mijn vader Willem van Raaijen. Dus van beide zijden oom en tante. Dit om mijn relatie met Lou uit te leggen.

Tante Miek werkte op de Rijksgebouwendienst en daar kwam ik regelmatig met mijn dochters Marjolein en Kiki als wij winkelden in Maastricht, even naar kantoor dan mochten de meisjes typen, snoepen , met het rekenmachine spelen, daar genoten ze van. Daar ontmoette ik ook Lou Zink, die dan even om het hoekje kwam kijken. Ook in Klimmen kwamen wij hem regelmatig tegen als we bij Miek op bezoek gingen.

Lou was altijd heel erg geïnteresseerd in Mieks familie en de kinderen, hij informeerde altijd heel belangstellend naar de mensen in zijn omgeving. Hij was een warme persoonlijkheid.

Rob vertelde dat Lou zijn vliegbrevet had, nou ik kan dat bevestigen en vertellen dat ik een keer een vlucht heb meegemaakt als passagier, het was een oriëntatie vlucht naar Texel, het was heel koud maar ook erg indrukwekkend en spannend. Marian en Nico wilden een rondvlucht maken boven Zuid Limburg maar die was uitverkocht, Miek zei toen : oh ik bel Lou wel even. Het was snel geregeld, Nico ging als eerste mee de lucht in met Lou. Weet je wat een vrille is? Ja? Daar gaan we mee beginnen!!! Marian mocht als tweede mee, was ze de eerste geweest, dan was Nico nooit ingestapt.

Toen Lou naar Klimmen verhuisde na de verkoop van zijn huis in Valkenburg werden de kontakten intensiever , hij was er vaak als ik er kwam. Miek en Lou hadden het gezellig samen , aten samen, keken televisie en werkten in de tuin. Lou moest het gras maaien en onkruid wieden van Miek, die best wel een dominante persoonlijkheid was.

Lou hield van puzzelen, doorlopers en kruiswoordraadsels. Hij mocht 2 puzzels per dag maken, een boekje  per week meer niet, dat was Miek, want dan deed hij de hele dag niks anders dan puzzelen. Die boekjes moest hij zelf kopen evenals zijn bier, sigaartjes en de caballero sigaretten van Miek. Voor de rest zorgde Miek, en toen ze dat door haar ziekte niet meer kon deed Laila, een vriendin van Miek die ze Nederlandse les gegeven had , de boodschappen en het poetsen.

De laatste maanden van Miek haar leven was hij aldoor in het huis van Miek, hij zorgde voor het ontbijtje, zorgde s, nachts voor haar, en was bij alle contacten met de huisarts. Hij was heel zorgzaam zoals een goede vriend dat doet.

Lou was door Miek benoemd tot executeur testamentair, en deze klus heeft hij samen met Rob perfect gedaan, alhoewel het geen sinecure was met in het testament 10 benoemde legatarissen.

Ik heb samen met Lou de uitvaart van Miek geregeld, hij heeft de as later opgehaald en in de grote tuin van Klimmen uitgestrooid zoals haar wens was. Op het plekje waar Gerard ook uitgestrooid was.

En toen moest het grote huis leeggehaald worden en opgeruimd, het harmonium van Lou moest er ook uit, wat een klus dat zware ding, hij heeft er bij Miek nog vaak op gespeeld.

Nog een anekdote over Lou, hij was regelmatig spullen kwijt, de afstandsbediening van de elektrische poort in Klimmen, dan weer zijn mobiel. Op een keer de sleutels van Klimmen, nergens te vinden. Hij belde mij : Conny ik kan er niet meer in, alles is op slot, toen heb ik een bedrijf in Voerendaal gebeld om het slot in de garagepoort uit te boren zodat we weer binnen konden. Terugkijkend op al die incidentjes  denk ik soms dat gebeurt mij nu ook regelmatig.

Ik ben blij dat ik Lou gekend  en ontmoet heb, hij blijft in mijn herinnering als een goede vriend.

Nu nemen we afscheid van Lou die een zeer aimabele persoon was, integer met veel belangstelling voor de mensen om hem heen. Het is zijn beurt om te gaan. Vaarwel Lou.

Conny van Raaijen, nicht van Miek van Raaijen